Το αβάσταχτο βάρος μιας ανείπωτης ιστορίας

Ιστορίες.

Δυο χούφτες λέξεις, χίλιοι τόνοι βάρος.

Μα σαν βρουν το δρόμο της φωνής βγάζουν φτερά, πετούν μακριά και χάνονται.

Είναι η σιωπή που ταΐζει το τέρας.

Τα χείλη τα ερμητικά κλειστά που επιτρέπουν στην ασχήμια να σηκώνει ανάστημα τέτοιο που πέφτει σκοτάδι σε όλες τις στιγμές του χθες, τις άλλοτε φωτεινές σαν ηλιαχτίδες.

Γλώσσες που τσακίζουν κόκκαλα, χέρια που θρυμματίζουν ψυχές, σιγές που σκίζουν την ησυχία μέχρι να ματώσει.

Όταν ανοίγει η πόρτα, κόκκαλα, ψυχές, δάκρυα και αίματα μπαίνουν κάτω από το χαλί.

Εκεί που οι ιστορίες εκτίουν ισόβια ποινή.

"Γρήγορα! Bάλε τη φορεσιά σου τη καλή"

Φοβάται ο φόβος και ντρέπεται η ντροπή.

Κλαίνε οι τοίχοι. Βουβά, με το στόμα διάπλατα ανοιχτό και τις φλέβες πρησμένες.

Και κλείνει πάλι η πόρτα.

Σκοτάδι πυκνό και ο ήχος της καρδιάς που τρέμει μην έχει γίνει κάτι λάθος...

Στη συνωμοσία αυτή σε ανάγκασε να συμμορφωθείς.

Άνοιξε τις λέξεις σου σε καρδιές που ακούν.

Μόνο έτσι θα λυθούν τα δεσμά σου που δεν τα βλέπουν τα μάτια μα αυτά σφίγγουν την ζωή σου τόσο που δεν ορίζεις τίποτα πια.

Άνοιξε τις λέξεις σου σε καρδιές που ακούν.

Μόνο έτσι θα λυθούν τα δεσμά σου

Δεν είσαι μόνη.