Για λόγους που προφανώς έχουν να κάνουν με ψυχολογικό τραύμα, δεν μπορώ να εργαστώ κάπου ως μόνιμος υπάλληλος.
Εγώ ήρθα σε μια χώρα ξένη δοκιμαστικά, για έναν χρόνο.
Μετά το τέλος της δοκιμαστικής περιόδου αποφάσισα πως δεν μπορώ να ζήσω εδώ.
Ήμουν έγκυος τότε και μικρή και άπειρη.
Πείστηκα πως ήταν καλή ιδέα να γεννήσω εδώ για να επωφεληθούμε κάποιων επιδομάτων και να φύγουμε μετά.
Δεν ήξερα τότε πως αν γεννηθεί ένα παιδί σε μια χώρα δεν μπορεί να φύγει από αυτήν χωρίς την συγκατάθεση του άλλου γονιού.
Έτσι πέρασαν 20 χρόνια.
Έχοντας εγκλωβιστεί λοιπόν, σε έναν τόπο όπου δεν ήθελα να ζω, φυσάω πια και το γιαούρτι!
Θέλω να δουλεύω ως ωρομίσθια όποτε και όταν με χρειάζονται.
Αυτό, στην πράξη σημαίνει πως:
α. Δουλεύω σε διάφορες εταιρίες κατόπιν συνεννόησης κάθε φόρα βάσει των αναγκών τους και της διαθεσιμότητας μου
β. Βρίσκομαι σε μόνιμο κυνήγι να γεμίσω το πρόγραμμα μου
γ. Είμαι πολύ ευγνώμων που ζω σε μια χώρα που δίνει τη δυνατότητα να αισθάνομαι ότι ο χρόνος μου ανήκει σε εμένα και η επιλογή του πώς θα τον διαθέσω επίσης!
Να σε κάψω Γιάννη μου...
Έχω απορρίψει αρκετές φορές πρόταση για θέση supervisor και μια για θέση διευθύντριας. Τόσο σοβαρό είναι το θέμα μου!
Για να καταλήξω όμως, κάποιες μέρες, όταν για παράδειγμα δουλεύω στο αεροδρόμιο, μου παίρνει 1 ώρα και 50 λεπτά και 3 διαφορετικά μέσα μόνο για να πάω στη δουλειά.
Ενώ για να φτάσω στην πιο κοντινή δουλειά, χρειάζομαι μόνο 50 λεπτά!
Που να βρω εγώ χρόνο και όρεξη μετά από ΠΟΛΥ μεγάλες βάρδιες (το ρεκόρ μου 17 ώρες και 45 λεπτά) να ξανα μετακινηθώ για να πάω στο γυμναστήριο;
Όχι αγάπη μου, θα την κάνω τη γυμναστική μου από το σπίτι!
Γι αυτό μου αρέσει το Heliocentric Life!
💖