Ίσως επειδή έχουμε γυρίσει την πλάτη στο μέσα μας και στους γύρω μας με την βολική ενίοτε δικαιολογία της έλλειψης χρόνου.
Να μας υπενθυμίσουμε λίγο ότι είμαστε άνθρωποι...
Δεν είμαστε υπεράνθρωποι.
Είναι εντάξει, κάποιες φορές, απλά να μένουμε ακίνητες.
Χωρίς να μιλάμε, χωρίς να κινούμαστε.
Ησυχία. Ακινησία. Ανάσα.
Έτσι απλά.
Να επιτρέψουμε στο νευρικό μας σύστημα να θεραπευτεί και σε σπόρους, όπως η αυτογνωσία, η συνειδητή παρουσία, η αυθεντικότητα και η έγνοια για την κοινωνία, να ριζώσουν και εν καιρώ να ανθίσουν.
Το ίδιο μπορούμε να κάνουμε για τους άλλους, όταν είναι ταραγμένοι, θυμωμένοι, λυπημένοι.
Να καθίσουμε δίπλα τους.
Ήσυχα, ακίνητα. Απλά αναπνέοντας.
Να κρατήσουμε χώρο για αυτούς και για τα συναισθήματα τους.
Με αγάπη και ευσπλαχνία για την δύσκολη κατάσταση που καλούνται να διαχειριστούν.
Με αγάπη και υπομονή, ώστε στον χώρο που κρατάμε για αυτούς, να μπορέσουν να μεταμορφωθούν στον χρόνο τους. Ώσπου μια μέρα, όπως η πεταλούδα, όταν τα φτερά τους είναι αρκετά δυνατά, να πετάξουν.
Κρατάω Χώρο.
Αυτό είναι το θέμα μας στους Κύκλους Γυναικών στις 28 Φεβρουαρίου.
Έλα.
Και ξέρεις κάτι; Μην έρχεσαι μόνη σου.
Φέρε μαζί σου μια γυναίκα της ζωής σου που ίσως έχει ανάγκη να ακούσει για τον χώρο αυτόν.
Ίσως πάλι...να έχεις εσύ ανάγκη να ακούσει για αυτόν τον χώρο.
Σας περιμένω.
Μαζί ή και όχι.
Με αγάπη.
Πολλή.
Νάταλη
Comments