Ελευθερία...

Θα σου μιλήσω για αυτά που σου αρπάζουν την ελευθερία σου.

Όχι τα προφανή.

Τα άλλα.

Αυτά που σε σκλαβώνουν από μέσα σου.

Η άγνοια.

Αυτή που όταν βυθίζεσαι μέσα της σου αφαιρεί την δυνατότητα να βλέπεις την αλήθεια των πραγμάτων.

Για να καταλάβεις ακριβώς τι εννοώ, θυμήσου κάποια στιγμή που ένιωθες πως... η θλίψη, ο πόνος, η ταλαιπωρία σου θα διαρκέσουν για πάντα.

Τελικά;

Κράτησαν για πάντα;

Θυμήσου και κάποια στιγμή που συνέβει κάτι καλό. 

Τότε που δέθηκες με την ευτυχία της κατάστασης και όταν η κατάσταση αναπόφευκτα άλλαξε (όπως τα πάντα στη ζωή άλλωστε) και εκείνο που σε έκανε ευτυχισμένη δεν υπήρχε πια και εσύ υπέφερες.

Το εγώ.

Δηλαδή η λανθασμένη αντίληψη του εαυτού, οι ψευδείς ταυτίσεις και η προσκόλληση στη ταυτότητα σου.

Παράδειγμα, οι αθλητές που σταματούν να αγωνίζονται και πέφτουν σε κατάθλιψη επειδή ένα μεγάλο μέρος της ταυτότητας τους αφαιρέθηκε.

Ή ένα άτομο που παίζει πάντα εκ του ασφαλούς. Δεν δίνει ποτέ το περιθώριο στον εαυτό του να φτάσει μέχρι εκεί που είναι σχεδιασμένο να φτάσει στη ζωή του και αυτοπεριορίζεται.

Ο τρόπος να ξεκολλήσεις από την φυλακή του εγώ, είναι να αποδεσμευτείς από προσκολλήσεις και περιοριστικές πεποιθήσεις για τον εαυτό σου και να εξερευνήσεις όλο το φάσμα των δυνατοτήτων σου.

Η συνήθεια να κυνηγάς αυτό που σου αρέσει και να τρέχεις μακριά από αυτό που δεν σου αρέσει.

"Θα είμαι ευτυχισμένη όταν βρω αυτή τη δουλειά, όταν βρω την αληθινή μου αγάπη, όταν τα μαλλιά μου γίνουν πιο μεταξένια και όταν ο διπλανός μου ησυχάσει"

Από την άλλη πλευρά, είσαι επιρρεπής στο να καταστρέψεις τη διάθεσή σου εξαιτίας μιας (πιθανής) δυσφορίας. 

Και κάπου εκεί ανάμεσα σε αυτά τα δύο χάνεται η ενέργεια και η γαλήνη μας.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να έχεις επιθυμίες και προτιμήσεις.

Το μυστικό είναι, να τα βλέπεις και τα δύο με μια λίγο πιο χαλαρή ματιά.

Γιατί, μεταξύ μας τώρα, πόσο χρήσιμο ή έξυπνο είναι να είσαι προσκολλημένη σε κάτι όταν σε όλη την πλάση όλα βρίσκονται σε συνεχή αλλαγή και σε αδιάκοπες διακυμάνσεις;

Πόσο σοφό είναι να κολλάς σε κάτι όταν η ζωή είναι τόσο απρόβλεπτη; 

Το τελευταίο είναι δυσκολάκι.

Είναι ο φόβος του θανάτου.

Από τότε που ήταν μικρά τα παιδιά μου, όταν μου έλεγαν "μαμά, μην πεθάνεις ποτέ!" τους απαντούσα με χαμόγελο πώς όλοι θα πεθάνουμε όταν έρθει η ώρα μας.

Την αλήθεια δηλαδή.

Για να απελευθερωθείς από τον φόβο του θανάτου, βγες ματάκια μου και ζήσε τη ζωή σου.

Απόλαυσε το σήμερα που το έχεις και είναι όλο δικό σου.

Ζήσε τη ζωή σου τώρα.

Χωρίς τύψεις.

 (Βάλε στη ζωή σου λίγη Power Yoga!)

Αν αισθάνεσαι πως έχει έρθει η ώρα να δουλέψεις ολιστικά και σοβαρά με τον εαυτό σου ξεκίνα από εδώ.

Αν σε αγγίζει αυτό το θέμα έλα στους Kύκλους Γυναικών στις 24 Απριλίου

Με αγάπη,

Νάταλη