Υπήρχαν νύχτες που η αϋπνία ήταν ένας τρομακτικός εφιάλτης. Δεν βάραινε μόνο το σώμα μου από κούραση αλλά και η ψυχή μου από τρομακτικές σκέψεις που έμοιαζαν να επιτίθενται και να καταλαμβάνουν τα λογικά μου
Ξάπλωνα με την ελπίδα της ξεκούρασης, αλλά το μυαλό ούρλιαζε – αγωνίες, ενοχές, φόβους.
Άλλες φορές πάλι, ήταν σαν το απόλυτο τίποτα να είχε πάρει τον έλεγχο – ένα κενό που κρατούσε τα μάτια μου ορθάνοιχτα και μια απόγνωση να ψιθυρίζει στη ψυχή μου
Ένιωθα σαν το χώμα που δεν κρατά πια νερό. Ξυπνούσα το πρωί πιο κουρασμένη απ’ όταν είχα ξαπλώσει. Και μαζί με την εξάντληση, αυτή η διαολεμένη απύθμενη μοναξιά.
Πώς να εξηγήσεις αυτή την πάλη, όταν οι άλλοι απλώς κοιμούνται;
Πώς να καταλάβουν ότι για μένα δεν υπάρχει ανάπαυση. Το δικό μου σώμα δεν επουλώνεται και το μυαλό μου δεν βρίσκει ισορροπία;
Ότι νιώθω σαν φύλλο στον άνεμο, ανήμπορη να αντιδράσω, ευάλωτη…
Ότι όλα γίνονται πιο δύσκολα – η δουλειά, οι σχέσεις, ακόμη και η απλή καθημερινότητα.
Με τον καιρό, κατάλαβα ότι η αϋπνία δεν είναι μόνο σωματική. Είναι σαν τις ρίζες ενός δέντρου που ψάχνουν το νερό, αλλά βρίσκουν μόνο πέτρα. Είναι μια κραυγή του σώματος που σου ζητά να σταματήσεις, να φροντίσεις, να ακούσεις.
Τότε σταμάτησα και έμεινα ακίνητη. Αφουγκράστηκα. Και επιστράτευσα όλη μου τη θέληση και όλες μου τις δυνάμεις. Άλλαξα τη στάση μου απέναντι στη λύση και μπήκα δυναμικά σε μια νέα ζωή όπου έγινα η σκηνοθέτιδα των συνθηκών μου.
Μεγάλη διαδρομή που άλλαξε τη σχέση μου με τον ύπνο και μέσα από την οποία κατάφερα να απολαμβάνω πια την αναγέννηση αυτή κάθε βράδυ.
Θέλησα να μοιραστώ συμπυκνωμένα, όσα δούλεψαν για μένα και να δημιουργήσω ένα χώρο όπου θα εμπνέω γυναίκες να φροντίσουν τον εαυτό τους. Έτσι ώστε να αποκοιμηθούν κι εκείνες γλυκά στην αγκαλιά του Μορφέα.
Είναι κάτι παραπάνω από βίντεο ή λίστες.
Κάθε βήμα – να φτιάξεις ένα χώρο που να σε υποδέχεται ζεστά, να δημιουργήσεις ένα τελετουργικό που να ηρεμεί το πνεύμα σου, να αφήσεις την αναπνοή σου να σε οδηγήσει – είναι σαν να βρίσκεις ξανά το μονοπάτι μέσα στο δάσος.
Θέλω οι γυναίκες να νιώσουν πως δεν είσαι μόνες. Υπάρχει αυτή η κοινότητα, η δική μας "κοινότητα του Μορφέα", όπου δεν χρειάζεται να εξηγείς. Όλες καταλαβαίνουν, γιατί όλες έχουμε περάσει από εκεί.
Αυτό το κάλεσμα είναι για σένα που έχεις νιώσει ότι το σκοτάδι της νύχτας είναι πιο βαρύ απ’ όσο μπορείς να αντέξεις.
Είναι μια πρόσκληση να αφήσεις τον εαυτό σου να ξαναβρεί τη δύναμη της ανάπαυσης. Γιατί, στο τέλος, ο ύπνος είναι το καταφύγιο μας στο οποίο δυναμώνουμε – και μαζί μας δυναμώνουν οι κόσμοι που δημιουργούμε γύρω μας.
Με αγάπη,
Νάταλη
❤️